Μετεώριση και σκηνική αντοχή
Στη σκηνική διαδικασία, οφείλουμε να εργαζόμαστε πάνω στη διαστολή των στιγμών. Ανεξαρτήτως της ρυθμικής επιλογής που κάνουμε όσον αφορά στην εκτέλεση, οι στιγμές μεγεθύνονται και αποκτάνε τους δικούς τους χρονικούς κανόνες. Ως σκηνοθέτης, αγαπώ αφάνταστα τη διαδικασία διαστολής και κατανόησης της στιγμής, συχνά την ονομάζω διαλογισμό και πιστεύω στην εμπιστοσύνη που πρέπει να δείχνει ο καλλιτέχνης σε αυτή την ησυχία της στιγμής. Γεμίζει μετά με όλα όσα έχει ανάγκη ο ήρωας και το έργο, αλλά η περίοδος μετεωρισμού του χρόνου είναι το μαγικό συστατικό της επιτυχίας μιας παράστασης. Λειτουργεί σε ασυνείδητο επίπεδο και δημιουργεί ένα πλέγμα μη λεκτικής επικοινωνίας που είναι παράλληλα και δίχτυ ασφαλείας. Στο δικό μας «Lemon», ο ήρωας αιωρείται μέσα και έξω του, ταρακουνιέται ψυχικά, ανακατεύει τον χώρο και τον χρόνο τής μέχρι τώρα ζωής του, θυμάται τη μητέρα του, αναζητάει τον φίλο του και τελικά μένει με το ένα πόδι στον αέρα, διερωτώμενος αν η γη θα είναι η πιο σταθερή του επιλογή. Χωρίς να ξέρει γιατί, εμπιστεύεται τελικά τον εσωτερικό του χάρτη, και το βήμα του τον οδηγεί σε μια άλλη χρονικότητα, σε ένα άλλο τοπίο, εκείνο του εαυτού του. 
Το «Lemon» είναι μια μελέτη πάνω στη διαστολή της σκηνικής ύπαρξης και της ψυχικής αντοχής των ηρώων και των ηθοποιών. Γι’ αυτό και η ιστορία αιωρείται για πολύ καιρό μετά στο μυαλό και στην καρδιά του θεατή. 
Η ομάδα του «Lemon» δουλεύει σκληρά για αυτό το άυλο δώρο που λέγεται θεατρική εμπειρία. Αισθάνομαι πολύ χαρούμενη που είμαι μέλος αυτής της θεατρικής αποστολής και, με τη δική μου αισθητική και εμπειρία, έβαλα ένα πετραδάκι στην πλωτή αυτή ιστορία. 
Γεωργία Τσαγκαράκη – 17/2/2020
Συντελεστές: 
Διασκευή / Σκηνοθεσία / Κίνηση / Σύνθεση των στίχων του Alessandro Baricco: Γεωργία Τσαγκαράκη
Παίζουν: Μελαχρινός Βελέντζας, Γιώργος Δρίβας
Μετάφραση: Σταύρος Παπασταύρου
Ηχητικό τοπίο: Λευτέρης Δούρος
Σκηνικός χώρος: Νατάσα Τσιντικίδη
Κοστούμια: Κέλλυ Σταματοπούλου
Φωτογραφίες παράστασης: Χάρης Γερμανίδης
The levitation and the stage endurance of the truth
In the stage process, we have to work on the expansion of the moments. Regardless of the rhythmic choice we make regarding execution, the moments are magnified and acquire their own time rules. As a director, I deeply love this process of expanding and understanding the Moment, I often call it meditation and I believe in the confidence that we as artists must show in it:  the expansion and the quietness of the moment. It is then filled with everything the hero and the play need. But the time of levitation is the magic ingredient of a show’s success. It operates on an unconscious level and creates a network of non-verbal communication that is also a safety net. In our “Lemon”, the hero soars in and out, shakes mentally, shuffles the space and time of his life so far, remembers his mother, looks for his friend and finally stays with one foot in the air, wondering if the land will be his most stable choice. Without knowing why, he finally trusts his inner map and his step leads him to another timing, to another landscape, that of himself.
“Lemon” is a study on the expansion of the stage existence and the mental endurance of the heroes and the actors. That is why the story hovers over for a long time afterwards in the mind and heart of the viewer.
«Lemon»’s team is working hard on this intangible gift called theatrical experience. I am very happy being a member of this theatrical mission and having put, with my own aesthetics and experience, a stone in this floating story.
Georgia Tsagaraki – 17/2/2020
The team:
Adaptation / Direction / Movement / Original composition of lyrics: Georgia Tsangaraki
Cast: Melachrinos  Velentzas, George Drivas
Translation: Stavros Papastavrou
Sound landscape: Lefteris Douros
Scenery: Natasa Tsintikidi
Costumes: Kelly Stamatopoulou
Photos: Haris Germanidis
Σκηνοθετικό σημείωμα
Το «Lemon» είναι ένα υπαρξιακό παραμύθι με έντονη την αίσθηση του πεπρωμένου. Με απελπισία και χιούμορ, η παράσταση μας θυμίζει πως η ζωή είναι πεπερασμένη, πως είμαστε επιβάτες σε ένα πλοίο με συγκεκριμένο περιορισμό και πως οφείλουμε να απολαύσουμε το ταξίδι αυτό όσο μπορούμε, εκτιμώντας τα μαγικά δώρα του εαυτού μας.
Ήταν ένα ανοιξιάτικο  πρωινό του 2018, στο παλιό σπίτι της γιαγιάς μου, που με βρήκε ο Μελαχρινός Βελέντζας και μου πρότεινε να σκηνοθετήσω το «Novecento» του Alessandro Baricco. Έναν ιδιοφυή μονόλογο που έγραψε ο Ιταλός συγγραφέας το 1994, και το 1998 τον διασκεύασε ο Giuseppe Tornatore για τον κινηματογράφο με τίτλο «Ο θρύλος του 1900». Δεν είχα δει την ταινία και δεν γνώριζα τον μονόλογο. Διαβάζοντας όμως το έργο του Baricco, ένιωσα να ξεπηδάνε δύο βασικοί χαρακτήρες που είχαν ανάγκη να συνομιλήσουν. Ο Τι Ντι Λέμον Χιλιαεννιακόσια και ο κολλητός του, ο Τιμ Τούνι. Ακολούθησα την παρόρμησή μου και αντιπρότεινα  μια διασκευή για δύο άντρες. Η πρόταση έγινε δεκτή. Και κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι του «Lemon». 
Οι πρόβες γινόντουσαν στο  κτήμα της γιαγιάς μου, μέσα στην παλιά κουζίνα με το ξύλινο τραπέζι. Εκεί αναδυθήκαν οι φωνές των ηρώων, η ατμόσφαιρα της εποχής, τα υπαρξιακά ερωτήματα του έργου, το χιούμορ και η παιχνιδιάρικη διάθεση των δύο πρωταγωνιστών. Εκεί γράφτηκαν τα τραγούδια και έγινε το πρώτο στήσιμο της παράστασης. Η εργασία ολοκληρώθηκε στο στούντιο του Λευτέρη Δούρου, όταν πια  είχε έρθει η ώρα να σηκωθούν οι ήρωες και να οργανωθούν οι χορογραφίες. Θυμάμαι να ξυπνάω κάθε πρωί με την αγωνία αν οδηγώ σωστά αυτή τη διαδικασία και να φεύγω από την πρόβα πάντα χαρούμενη και ανακουφισμένη. Η συνεργασία κυλούσε δημιουργικά και γόνιμα και ό,τι κι αν ερχόταν στο μυαλό μου, έβρισκε χώρο να δοκιμαστεί και να αναπτυχθεί. Τα τραγούδια γεννήθηκαν μέσα μου από την ανάγκη του έργου να ανυψωθεί σε ποιητικές ατμόσφαιρες και να αναμετρηθεί με μεταφυσικές έννοιες. ΟΙ χορογραφίες έπιαναν χώρο στην τελική σύνθεση, και απορούσα με την τροπή που έπαιρνε το πράγμα. Μόνο όταν φτάσαμε στην πρώτη παρουσίαση του έργου, ένα αυθόρμητο αναλόγιο σε ένα μπαρ, κατάλαβα ότι η σύμβασή του και η σκηνοθετική του φόρμα ήταν πρωτότυπη και λειτουργική. Είχε τον δικό της χαρακτήρα, και είχε λόγο ύπαρξης. 
Όταν ξεκινάω μια σκηνοθεσία, δίνω χρόνο. Χρόνο να «ακουστεί» το έργο και να αναδυθούν οι ηθοποιοί, σαν άνθρωποι πρώτα. Μετά εξερευνώ τη σχέση ηθοποιός-ρόλος-έργο. Όλα όσα μπορεί να προκύψουν σαν σκηνικά αντικείμενα, στησίματα, ηχητικά τοπία, τραγούδια, αυτή καθαυτή η σύμβαση της υποκριτικής, εμφανίζονται από την Ανάγκη δραματοποίησης αυτής της σχέσης. Θέλω να πιστεύω ότι η διαδικασία της σκηνοθεσίας είναι μια διαδικασία ακρόασης και θέασης των γεγονότων που συμβαίνουν, μέσα από τη συγκέντρωση και τη δημιουργική παρουσία των μελών της ομάδας. 
Η ομάδα: Μελαχρινός Βελέντζας στον ρόλο του 1900, αλλά και στο τιμόνι της παραγωγής. 
Γιώργος Δρίβας, πνοή υποκριτικής δροσιάς και σκηνικής  γενναιοδωρίας, στον ρόλο του Τιμ Τούνι. 
Νατάσα Τσιντικίδη, δημιουργός της σκηνογραφικής ουτοπίας που κυκλώνει και αναδεικνύει το «Lemon». 
Λευτέρης Δούρος, εμπνευστής των  μεταφυσικών ηχητικών τοπίων του έργου και αναπόσπαστο κομμάτι της λειτουργικής διεξαγωγής κάθε παράστασης.
Κέλλυ Σταματοπούλου, δημιουργός των ευφάνταστων κοστουμιών.  
Σταύρος Παπασταύρου, εμπνευσμένος μεταφραστής του αυθεντικού έργου του Baricco.  
Χάρης Γερμανίδης, ατμοσφαιρικός φωτογράφος της πρώτης φάσης του έργου.  
Και πολλοί νέοι συνεργάτες στην παραγωγή, που βοηθάνε να συνεχίζεται αυτή η προσπάθεια,  αλλά και παλιοί που περάσανε και άφησαν το στίγμα τους. 
  
Γεωργία Τσαγκαράκη 
Φθινόπωρο 2020, Αθήνα


My “Lemon”
Two years ago, a beautiful guy –Mel Velentzas– came to me and asked me to coach him on acting. He turned out to be very talented, so after some months of working on monologues, I told him that he should go out there and do his thing. He came back with a proposal: to direct him on the amazing monologue of Alessandro Baricco “Novecento”. When I first read the text –in the inspired translation of Stavros Papastavrou–, I was taken by the little secrets hidden in the form and in the language. Like a code I had to solve. I took the challenge, and I decided to adapt “Novecento” in a two men play. He soon brought me another guy, extremely talented as well –Giorgos Drivas–, and we started working all together in my grandmother’s yard. 
The process was slow, full of happiness and trust. I felt creative and everything was happening in a free flow of positive energy. In this same yard we found the title “Lemon”, after brainstorming for our first photo shoot – with the charismatic photographer Haris Germanidis. What an amazing moment was that! In the same yard I realized I wanted songs in the play and I actually wrote them, something very funny, because I am not a musician. Still, when I direct, everything comes smoothly in my head and ends up in any form that the play needs. In the same yard an amazing woman –Natasha Tsintikidi– created the magic piano and all the scenery for “Lemon”! And another beautiful woman –Kelly  Stamatopoulou– dressed the heroes in an extraordinary way! Afterwards, when we moved to another space that Lefteris Douros, our creative sound designer, provided in order to stage the play, the distance of the events helped me realize what kind of movement was needed, and choreographies popped out like flowers in a garden! These amazing actors where ready for everything! No questions asked! 
“Lemon” was slowly coming to life, and it was one on the most relaxed and happy moments of my life. 
That’s almost how this child was born, and as every child that grows up in a happy environment, turned out to be strong and happy. Rich and creative.
Now, my “Lemon” has its own life, travelling around and spreading joy and hope to everyone that witnesses it. 


You may also like

Back to Top